هیدروژل جدیدی که مخزن اکسیژن سلول‌های بنیادی مغز را ترمیم می‌کند
تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۴۲۷۷۸
به گزارش خبرنگار گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا، رقابت برای بازسازی بافت آسیب دیده در نتیجه آسیب مغزی ناشی از سکته مغزی میان محققان بالا گرفته است. اما یکی از موانع بزرگی بر سر راه موفقیت آن وجود دارد،زنده نگه داشتن سلول‌های بنیادی به اندازه کافی برای رسیدگی به این مشکل است.
به طور معمول، کمبود اکسیژن و فقدان یک شبکه عروقی در اطراف بافت آسیب دیده مغز، نرخ بالای مرگ سلولی را، در میان سایر مسائل، با درمان‌های هیدروژل بیومتریک تزریقی نشان می‌دهد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اکنون، دانشمندان یک هیدروژل هیبریدی ایجاد کرده‌اند که نه تنها سلول‌های مورد نیاز برای ترمیم بافت را تحویل می‌دهد، بلکه منبع اکسیژن را نیز فراهم می‌کند تا بهترین شانس برای استقرار در محل را به آنها بدهد.
دیوید نیسبت، پروفسور و مدیر موسسه مهندسی بیومدیکال گریم کلارک در دانشگاه ملبورن استرالیا، توضیح داد: «پس از آسیبی مانند سکته مغزی، یک ناحیه مرده در مغز و سیستم خونی آن به وجود می‌آید. بنابراین، ما به یک منبع خون موقت برای حمایت از سلول‌ها نیاز داریم تا زمانی که سیستم خونی ترمیم شود.»
این ژل ترکیبی مبتنی بر آب که طی پنج سال توسط این گروه به رهبری دیوید نیسبت و کالین جکسون، استاد دانشگاه ملی استرالیا ساخته شده است، حاوی پروتئین مصنوعی مبتنی بر میوگلوبین است که آزادسازی پایدار اکسیژن مورد نیاز سلول‌های بنیادی را برای زنده ماندن و تبدیل شدن آن ها به سلول های تخصصی را فراهم می‌کند.
میوگلوبین یک پروتئین طبیعی در بافت ماهیچه ای است که اکسیژن را در سلول ها ذخیره و پخش می کند. محققان شیوع بالای آن را در پستانداران مانند نهنگ‌ها و اسب‌ها بررسی کردند که فیزیولوژی و رفتار آنها مستلزم آزادسازی پایدار اکسیژن است.
پریش گفت: «ما مشاهده کردیم که بافت جدید را می‌توان به روشی مشابه بافت مغز سالم تحریک کرد، و اولین شواهد را از مزایای ارائه اکسیژن در یک هیدروژل برای دستیابی به بقای طولانی‌مدت و ادغام پیوند سلول‌های بنیادی یافتیم.
در آزمایش‌های بالینی روی موش‌ها، این ژل به تسهیل بقای تعداد بیشتری از سلول‌ها کمک کرد و بعد از چهار هفته نواحی بافت مغز را بهبود بخشید و پتانسیل زیادی برای تکرار در مطالعات انسانی دارد. تصاویر زیر مقطع کاهش قابل توجهی در ماده بافت آسیب دیده (تیره تر) را پس از مدت زمان مشابه در مغز موش هایی که ژل هیبریدی میوگلوبین دریافت کرده اند، نشان می دهد:
تأثیر هیدروژل با میوگلوبین در مغز موش پس از ۲۸ روز
تأثیر هیدروژل بدون میوگلوبین در مغز موش پس از ۲۸ روز
پریش می‌گوید: «هیدروژل حاوی میوگلوبین و سلول های بنیادی بافت آسیب دیده مغز را ترمیم کرد. تجزیه و تحلیل 28 روز پس از تحویل هیدروژل نشان داد که بقا و رشد سلول های بنیادی جدیدی که برای عملکرد سالم مغز مورد نیاز هستند، در مقایسه با هیدروژل بدون میوگلوبین، به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
در حالی که این مطالعه بر محدودیت‌های فناوری‌های پیوند سلولی، مانند نرخ بقای ضعیف سلول‌ها در گرافت‌های بزرگ، تخریب سلولی و انتشار دور از محل کانونی تاکید می‌کند، محققان بر این باورند که پیشرفت آنها دامنه زیادی برای توسعه درمان‌های موثر ارائه می‌دهد.
این پژوهش در مجله Nature Communications منتشر شده است.
انتهای پیام/
منبع: آنا
کلیدواژه: آسیب مغزی هیدروژل سکته مغزی سلول های بنیادی بافت آسیب دیده سلول ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۴۲۷۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا همه خون‌ها قرمز هستند؟
خبرگزاری علم و فناوری آنا، مریم ملی؛ شاید دیدن خون آبی‌رنگ همان قدر عجیب باشد که یک روز آسمان را کاملاً قرمز ببینیم، با این تفاوت که دیدن یک آسمانِ کاملا قرمزِ یک دست در سیاره ما محال است ولی دیدن خون آبی این قدرها هم دور از ذهن نیست!
خون ما از دو بخش تشکیل شده، بخش سلولی که شامل همان گلبولهای قرمز و بخش مایع که همان پلاسما است اما همه موجودات زنده چنین ترکیبی در خونشان ندارند و دقیقا به همین خاطر خون همه جانداران قرمز نیست. گلبولهای قرمزی که در خون ما انسانها و کلی جاندار دیگر وجود دارد یک پروتئین به نام «هموگلبین» دارند که مسئول حمل اکسیژن در پلاسمای خون است. این پروتئین در ساختارش آهن دارد برای همین هم هست که میگویند وقتی آهن خون کم بشود شما کم خون میشوید و باید قرص آهن بخورید.
هموگلبین باعث می‌شود خونمان به رنگ قرمز در بیاید حالا اگر جانداری این ماده را در خونش نداشته باشد مایعی که درون بدنش در حال حرکت است چه رنگی می‌شود؟ عنکبوتها، ماهیمرکب، اختاپوس و سخت پوستان مثل خرچنگ نعل اسبی خونشان آبی است.
خیلی عجیب و غریب به نظر میرسد ولی علت این ماجرا خیلی ساده است، خون این جانداران آن پروتئین معروف که نامش هموگلبین بود را ندارد به جایش پروتیینی دارد که مس در آن حل شده و مسئول انتقال اکسیژن به قسمتهای بدن است! خون آبی خیلی غیر منتظره و شگفت انگیز به نظر میرسد ولی از این عجیبتر هم داریم، خون زرد! خیار دریایی و بعضی از سوسکها خونشان زرد است، توی خون این جانداران رنگ‌دانه‌های زردی به نام «وانابین» وجود دارد که باعث زردی خون می‌شود و این ماده مسئول انتقال اکسیژن به بقیه بدنشان نیست. محقق‌ها هنوز دارند آزمایش می‌کنند تا بفهمند وانابین در خون زرد این جانداران دقیقا چه کاربردی دارد.
بالاخره می‌رسیم به خون سبز که نتیجه وجود «کلروکرئورین» در خون بعضی از جانداران است. زالو و کرمها تا وقتی اکسیژن خوبی به آن برسد خون سبز دارند ولی وقتی خونشان غلیظ شود و اکسیژن کمتری داشته باشد آرام آرام به قرمز روشن در می‌آید.
انتهای پیام/
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت